ഡല്‍ഹിയിലല്ലെ ,
ആ പെണ്‍കുട്ടിയല്ലെ !
ഒരു ഉള്കിടിലവും
എന്നിലില്ലാതെ പോയത് അത് കൊണ്ടാവും !
നിങ്ങളിലും !
എങ്കിലും
ഡല്‍ഹിയിലെ പേരില്ലാ പെണ്‍കുട്ടി
മുന്നിലോ, പിറകിലോ
ഇടത്തോ, വലത്തോ
അതോ ഒരു വേള ഞാന്‍ തന്നെയോ
എന്ന് ശങ്കിച്ച് പോകും
ചില നേരങ്ങളില്‍ !
വിജനമായ പാതകള്‍
ഫണംവിടര്‍ത്തി ചുറ്റി വരിയുന്ന
ഒരു നാഗമായി ഭയപ്പെടുത്തും !
ഒരു സ്വപ്നം പോലെ
ഡല്‍ഹിയിലെ ആ പെണ്‍കുട്ടിയുടെ
കരച്ചില്‍ എന്റെ ശബ്ദമാകും !
ബസ്സുകള്‍ കാണുമ്പോള്‍
ഓര്മ വരും.
ഡല്‍ഹിയിലെ ആ പെണ്‍കുട്ടിയുടെ കരച്ചില്‍ !
എല്ലാ ബസ്സുകളും അതുപോലല്ലോ !
എങ്കിലും സ്വപ്നത്തില്‍
മാംസം തെറിപ്പിച്ചു ഒരു ബസ്
ആര്‍ത്തു ചിരിച്ചു കടന്നു പോകും !
വെറുതെയെന്തിനാ
അതുമിതും ആലോചിച്ച് !
ആ പെണ്‍കുട്ടി ഞാനല്ലല്ലോ
ആ വേദന എന്റെയല്ലല്ലോ !
എങ്കിലും ഭയപ്പെടുത്തുന്നു
വിജനമായ വഴികള്‍ !
ഒരു ചെറു കാറ്റ് മതി,
നിന്റെ ജ്വാല അണയാന്‍ !
ഇതളുകള്‍ പൊഴിയാന്‍ !
സുഗന്ധം നഷ്ടപെടാന്‍ !
അത് കൊണ്ടാണ്
എന്റെ കൈകള്‍ നിന്നെ
ചൂടി നില്‍ക്കുന്നത് !
ബോംബു പൊട്ടിയെന്ന് ബാഗ്ദാദിന്റെ
തെരുവുകളിലൊന്നു ചിതറി പിടയുന്നു..
എന്നും പിടയാറുണ്ട് ഓരോ തെരുവും..
നഗരങ്ങളിലെ തെരുവുകള്‍ അങ്ങിനെയാണ്
ഓര്‍മകളില്‍ മായാതെ നില്‍ക്കുക !
ബാഗ്ദാദ്, ബസ്ര, നജഫ്,
മലഗോവ്, അഹ്മെദാബാദ്....!
പൊട്ടുന്നിടതൊക്കെ അതിനു ഒരേ ശബ്ദം,
ഒരലര്‍ച്ചയില്‍,
തെരുവ് നാല് പാടും ചിതറിയിട്ടുണ്ടാകും !
എന്തിനാണ് തെരുവേ,
നീ മനുഷ്യരെ ഇങ്ങിനെ കൊലക്ക്
കൊടുക്കുന്നത് എന്ന് ചോദിക്കാതെ
അവര്‍ തെരുവില്‍ ചിതറിയങ്ങിനെ
കിടക്കും !
തെരുവിന് പേടിയാണ് !
ഒന്ന് പൊട്ടിയാല്‍ വിറങ്ങലിച്ചു
കുറച്ചു നേരം മരിച്ചവരോടൊപ്പം
കിടക്കും !കരയുന്നവരെ നോക്കും !
അടുത്ത പ്രഭാതത്തില്‍ ജീവിച്ചിരിക്കുന്നവരുടെ
തെരുവ് ഉണരും.
അവര്‍ തിരിച്ചെത്തും വരെ എവിടെയും വീടുകള്‍ ഉറങ്ങാറില്ല !
ബാഗ്ധാദിനെ പോലെ
ചിതറി തെറിക്കുന്ന തെരുവുകളില്‍
ശവങ്ങള്‍ മനുഷ്യനെ ഭീതിയോടെ
നോക്കും ! മനുഷ്യന്‍ ശവങ്ങളെയും !
ബോംബു പൊട്ടിക്കുന്നത്
പൊട്ടിക്കുന്നവര്‍ക്ക് ഒരു രസമാണോ ?
അതു കൊണ്ടാണോ അവര്‍ വീണ്ടും
വീണ്ടും പൊട്ടിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നത് !
നാട് !നഷ്പെട്ടെന്നു കരുതുന്ന വസന്തം !നോക്കുന്നിടത്തൊക്കെ ഗന്ധം നഷ്ടപെട്ട ഓര്‍മകളുടെ പച്ചപ്പ്‌ !അടച്ചിട്ട ചുമരുകള്‍ക്കുള്ളില്‍ സ്വന്തം വീടിന്റെ മങ്ങിയ ചിത്രം..എന്തോ നഷ്ടപെട്ടെന്നു തിരഞ്ഞു തിരഞ്ഞു തീര്‍ന്നു പോകുന്നു !
കല്ലാണ് വിളിച്ചു പറഞ്ഞത്,
കുത്തി ചതച്ച പാട് !
ചാഞ്ഞു കിടന്ന പുല്‍കൊടികളാണ്
വലിച്ചാണ് കൊണ്ട് പോയതെന്ന് പറഞ്ഞത്.
പിടഞ്ഞു തീര്‍ന്നപ്പോള്‍ അവശേഷിച്ച അവളുടെ ചോദ്യം,
അപായമെന്നൊച്ചവെക്കാതിരിക്കാന്‍ മാത്രം
ഏതു ഇരയുടെ പിറകെയായിരുന്നു എപ്പോഴും
നിങ്ങളുടെ കണ്ണുകള്‍ !
നിങ്ങളെ മറക്കുക.
ഫലസ്തീനികളില്‍ ഒരാളാകുക.
ഭയപെടുത്തുന്ന ആക്രോശത്തില്‍ നിങ്ങളുടെ
വീട് നില്‍ക്കുന്നിടം
ശൂന്യമാകുന്നതും
നിങ്ങള്‍ അഭയാര്‍ഥിയായി
അലയുന്ന കാഴ്ചയും
ദൃശ്യമാകും.
നനച്ചു വളര്‍ത്തിയിരുന്ന
ഒലിവുമരം ഉണങ്ങിയിരിക്കുന്നു.
ആ മരതണലില്‍
കളിച്ചിരുന്ന വെടികൊണ്ട് മരിച്ച
*ദുര്‍റയുടെ കണ്ണില്‍ മാത്രമാണ്
അതിന്റെ പച്ചപ്പ്‌.
അബുദുര്‍റക്ക് മകനെ പോലെയാണ്
ഒലീവ്.
പച്ച ഒലീവിലകള്‍ കയ്യില്‍ പിടിച്ചു
സ്വന്തം മണ്ണിനെ മണത്തു നടക്കുന്നുണ്ട്
ഇപ്പോഴും !
മണ്ണിന്റെ അവകാശികള്‍
അഭയാര്‍ഥികള്‍ മാത്രമാണെന്ന്
നിങ്ങള്‍ക്കിപ്പോള്‍ മനസ്സിലായി കാണും.
ഇനി നിങ്ങള്‍ പൂര്‍വസ്ഥിതിയിലേക്ക് വരിക.
നിങ്ങള്ക്ക് മുമ്പില്‍ ഇതാ ഒരു അഭയാര്‍ഥി.
സ്വന്തം മണ്ണും വീടും നഷ്ടപെട്ട
ഞാന്‍ !പിടിച്ചെടുത്ത എന്റെതെല്ലാം
എനിക്ക് തിരിച്ചു തരിക.________________*
വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു മുമ്പ് ഇസ്രായേല്‍ പട്ടാളത്തിന്റെ വെടികൊണ്ട് പിതാവിന്റെ മുന്നില്‍ മരിച്ച കുട്ടി.
പക്ഷികള്‍ കൂട് വിട്ടിരിക്കുന്നു !ഞാന്‍ അരിഞ്ഞ അവയുടെചിറകുകള്ആരുടെയോ കവിതകളില്‍ ജീവന്‍ വെച്ചുആകാശത്തെ വലം വെക്കുന്നു.ഈ ഒഴിഞ്ഞ കൂട് ഇനിയെങ്ങിനെവില്പ്പനക്ക് വെക്കും !തെരുവ് കല്ലെറിയുന്നതിനു മുമ്പ് പറയൂ,ചിറകു മുളപ്പിച്ച നിങ്ങളുടെആ കവിതകള്ക്ക്എന്ത് വില തരണം ? ____________
*ഫലസ്തീനി കവി
ഡല്‍ഹിയിലല്ലെ ,
